De laatste zijn vaak de éérsten... Dit geldt dit jaar zeker voor de Brit Paul Carrack. De organisatie van Blues Peer postte het als volgt op hun website: “Met de toevoeging van Paul Carrack (UK) is de affiche van Blues Peer 2016 compleet. Paul Carrack is een gerenomeerde singer/songwriter/multi-instrumentalist en is vooral bekend geworden door zijn typisch stemgeluid. Zijn nummers “How Long” en “The Living Years” blijven tijdloze waarden. Hij heeft de stem, de songs en de band om zijn publiek een uur lang te laten  verwijlen in een decennium, dat we alleen kennen uit de verhalen van onze papa’s...”

Paul Carrack (°1951) is een Brits muzikant, singer-songwriter en multi-instrumentalist. Al meer dan veertig jaar zingt Carrack met, schrijft hij voor, treedt hij op met, of is hij bandgenoot van ontelbare artiesten. Zijn repertoire behelst dan ook alle muzikale gebieden, variërend van pop, rock tot soul. Carrack werkte samen met Sting, Phil Collins, The Eagles, Elvis Costello, Roger Waters, Diana Ross, Rod Stewart, The Frankie Miller Band, Roxy Music, The Smiths, The Undertones, Madness, John Hiatt, The Pretenders, Tom Jones, BB King, Eric Clapton en nog vele anderen (die hier wellicht ontbreken). Recentelijk werkte Carrack nog samen met artiesten als Elton John, Van Morrison, Simply Red, Mariah Carey, Phil Collins en Ringo Starr.

Carrack was lid / zanger van ‘Ace’ (“How Long”), ‘Squeeze’ (“Tempted”) en ‘Mike (Rutherford) & the Mechanics’ (“The Living Years” en “Over My Shoulder”). Deze laatste nummers werden met een Grammy genomineerd en zijn altijd een belangrijk onderdeel van zijn repertoire gebleven.

In 2004 is “Rewired”, het laatste album van Mike & the Mechanics met Paul Carrack uitgekomen. Het is het eerste album van de band sinds het overlijden van zanger Paul Young (1947-2000). Op het album is duidelijk de invloed van Paul Carrack  te horen en natuurlijk ook van oprichter Mike Rutherford (Genesis).

Carrack’s solocarrière, bleef ook niet onopgemerkt. Met albums als “Nightbird” (1980), Suburban Voodoo (1982) (met top 20 hit “I Need You”, “One Good Reason” (1987) (met het bekende “Don't Shed a Tear”), “Groove Approved” (1989) (met de hit “Dedicated”) en “Blue Views” (1996) (met de super hits “For Once In Our Lives” en “Eyes Of Blue”) schreef hij muziekgeschiedenis. Na in 1996 getoerd te hebben met Sting, was Carrack zo geïnspireerd geraakt, dat hij de studio in dook samen met Toby Chapman en Garry Wallis om het album “A Beautiful World” (1997) op te nemen. De albums “Groovin’” (2001) en “Still Groovin” (2002) volgden daarna.

In 2003 verscheen het album “It Ain’t Over”, dat volledig in het teken stond van autonoom zijn binnen de muziekindustrie. Het album kwam niet alleen op Carracks’ eigen label uit; hij schreef, produceerde en speelde vrijwel alles zelf (van drums, bas, gitaar tot orgel). Paul Carrack bracht eind 2006 een compilatiealbum uit onder de naam "The Story So Far" en in 2007 verscheen “Old, New, Borrowed & Blue”.

We kregen die zaterdag voormiddag nog een e-mail van Carrack met de vraag om voor het gevraagde interview naar een hotel in Beringen te komen, omdat de organisatie de logistieke planning veranderd had. Met z’n allen dus daar heen. Toen we ons aan de receptie meldden, liet Paul Carrack niet op zich wachten. Hij kwam met zijn typisch hoedje op, rustig en zelfzeker van de trap naar beneden...

Mr. Paul Carrack, Hello!
We keken, na het schrijven van de recensie van je nieuwe album (“Soul Shadows”) er naar uit, om dit interview met U te kunnen doen, waarvoor dank.

(Carrack reageert op de inleiding met een vraag)
En, was het een goed album? (Wat ik uiteraard, gezien het zo is, positief bevestig). Zijn jullie een tijdschrift? (Ik leg kort even uit dat we een internet muziek website zijn en dat we het interview vertalen en daarna met foto’s en video op onze website posten...)

Mr. Carrack, je bent ondertussen al meer dan veertig jaar muzikant. Was je voortbestemd om muzikant te worden? Of kwam het door je omgeving?

Ik ben al bijna vijftig jaar met muziek bezig. Door mijn omgeving? Niet echt denk ik. Ik werd, toen ik jong was, aangemoedigd door mijn vader om met muziek bezig te zijn. Hij hield van muziek. Spijtig genoeg stierf hij, toen ik elf was. Toen was ik al met muziek bezig. Ik heb een broer, die vier jaar ouder is. Op zijn vijftiende werd hij het hoofd van de familie. Mijn vader was een verver en hij woonde met zijn familie achter de kleine werkplaats. Daar stond een drumstel waarop hij speelde en waarop ik ook oefende. En dan waren er natuurlijk ook de platen die we draaiden en beluisterden. Toen vader stierf, was mijn moeder niet gelukkig met het idee, dat ik muzikant wou worden. Ze wilde dat haar zoons een “echte” job vonden. Vijftig jaar geleden was het geen goed idee om muzikant te worden. Ik was van plan om part time met muziek bezig te gaan zijn, maar niet om er van te gaan leven. Ik was, denk ik, niet voorbestemd om muzikant te worden, maar had wel onbetwist muzikale talenten. Ik was méér voorbestemd om in de verfshop te werken... (lachje). Ik ging niet graag naar school en ik was niet erg “academisch”, niettegenstaande ik verstandig was. Ik had bepaalde muzikale talenten, die altijd terug naar boven leken te komen.    

Als je terugblijkt op je carrière, waren er hoogtepunten?

(Heel resoluut) Neen, géén hoogtepunten, enkel dieptepunten... (gelach). Serieus nu. Er waren vele hoogtepunten, maar ik ben daar nu nog maar weinig mee bezig. Ik ben veel te druk bezig met de dingen die ik nu doe om alles draaiende te houden, met de uitdagingen van nu. Alles is trouwens goed gedocumenteerd. Ik scoorde met enkele grote hits en ik speelde met fantastische goede mensen... Maar, het verhaal is als een mes, dat aan twee kanten snijdt. Vaak hoor ik mensen zeggen, wie is die man, ik ken dat nummer...      

Het begon met ‘Mike & the Mechanics’ en jullie kregen een Grammy voor enkele nummers...

Ik startte niet met Mike & the Mechanics. Er waren nog bands ervoor. The Mechanics was een vrij populaire band, maar nogmaals het was ook een zwaard dat van twee kanten snijdt. We verkochten platen en we hadden enkele hits... maar, er waren ook veel mensen die niet van onze muziek hielden, maar mogelijk wel van de muziek die ik zou willen doen.

In 1988 was Paul Carrack de zanger van ‘Mike & The Mechanics’. ‘Mike and the Mechanics’ is een Britse pop/rockband. In eerste instantie was het de hobbyband van de (bas-)gitarist van Genesis Mike Rutherford, met Paul Garrack, Adrian Lee, Peter van Hooke & Paul Young (“Love of the Common People”). Paul jong overleed in 2000. Hun hits vind je op Youtube: "The Living Years" / "Over My Shoulder" – Nvdr.

Voor ‘Mike & the Mechanics’ waren er nog andere bands: ‘Ace (Flash & the Dynamos)’ (1972-1977) en ‘Squeeze’ (1974-1982/1985-1999/2007-?) (waar je Jools Holland verving) en ‘Temped’. Dat waren goede en interessante bands. Vele van de bandleden, waaronder jezelf, kozen uiteindelijk voor een solo carrière. Mag ik stellen dat een muzikant niet echt een “team player” is... Of, hoe verklaar je dit?

Eigenlijk heb ik altijd al een “solo” carrière gehad, die zowat parallel en tussen de verschillende bands door liep. ‘Ace’ was de éérste band en we hadden (in 1974) één grote hit: “How Long”. Daarna kwamen The Mechanics en tussen beide bands in deed ik solo wat dingen. We hadden met The Mechanics ook enkele hits, die ik zong. Maar, toen een van de leden stierf... Paul Young (1947-2000), besefte ik dat het hier eigenlijk ging om Mike, Paul en mezelf. Na de dood van Paul vond ik dat het tijd was, om met The Mechanics te stoppen. Dit gebeurde, nadat we nog één album opnamen, dat veel tijd in beslag nam. Ik  besefte toen meer en meer, dat ik mijn eigen ding moest gaan doen.  

Wat maakte al die hits zo special? ”The Living Years”, “Over My Shoulder”...

Eerlijk, dat weet ik niet!... “The Living Years” was een bijzonder nummer, een ernstig nummer over een relatie tussen een vader en een zoon. Het andere nummer is een meezinger... Just fun!

Uitgaande van de titel “Soul Shadows” is je laatste album een soul album?...

Ja, maar het was niet het gevolg van een poging om dit te willen doen. Ik was als tiener al en nu nog, vooral beïnvloed door soul zangers. Die, die we allemaal kennen.
Zo’n zestien jaar geleden startte ik met mijn eigen label, omdat ik meer dingen zelf wou gaan doen. Het eerste album dat ik toen opnam was “Satisfy My Soul” (2000). Dit album en de albums, die er daarna kwamen, waren de albums die van “mij” waren. Op die albums hoor je wie ik ben. “Soul Shadow” is dus geen nieuw soul album, omdat ik gebleven ben, wie ik ben. Er is eigenlijk niets veranderd.   

Op “Soul Shadow” staan er buiten tien original songs één cover, een Bobby Bland song (“Share your Love With Me”). Na Bobby Bland (1963), Aretha Franklin (1970), The Band (1973) en Kenny Rogers (1981) neem jij het nummer op. Toevallig of bewust?

Ik hou vooral van de Bobby Bland versie en ook van die van The Band, de band van Bob Dylan. Ik kende ook de versie van Kenny Rodgers. De versie van Aretha is erg gospel. Het nummer is niet zo dikwijls opgenomen en ik dacht, dit moet kunnen...   

Je nam dit album op verschillende lokaties op? Met enkel jij, je zoon Jack en Peter van Hooke (en enkele vrienden). Waarom koos je voor dit concept? Ben je tevredden over het resultaat? Kan je leven met de reacties die je kreeg?

Alle tracks zijn in mijn eigen studio opgenomen. Enkele bijkomende dingen zijn elders, de violen in Londen, opgenomen. Op twee plaatsen dus. De reacties? Die waren goed. Héél goed volgens sommigen. Zij die me kennen beweren dat dit het beste album is, dat ik opgenomen heb. We verwachten geen miljoenen verkoop, maar de verkoop gaat goed.

Staan er persoonlijke nummers op het album?

Alle nummers zijn ergens persoonlijke nummers. Voor ik aan een album begin, heb ik enkele ideeën, maar nog géén nummers. Als ik er dan aan begin, schrijf ik alle nummers in een trek. Ik tracht alles “vers” te houden. De nummers zijn eenvoudig, want ik wil geen dingen opnieuw uitvinden. Alles moet rustig kunnen gebeuren en af zijn, als we willen opnemen, niet eerder. In mijn garage heb ik altijd een “studio” gehad. Die was aanvankelijk vrij “basic”. In het voorbije jaar heb ik geïnvesteerd om er een echte goede studio van te maken.  

Heb je nog muzikale dromen? Zijn er dingen die je zeker eens zou willen doen?

Ik voel dat ik verder moet doen, met waar ik nu mee bezig ben. Voor mijn eigen persoonlijke voldoening, moet ik dat doen. Nog meer nummers schrijven en opnemen. Ik heb al meer bereikt, dan dat ik heb durven hopen, en dit door telkens te overleven...   

Waar ben je buiten je muziek nog mee bezig?

(Na een lange stilte...) Voetbal... ook al hebben de Engelsen er niets vanaf gebracht. België heeft goede spelers en Wales was een interessante ploeg.

Wat heb je door je muziek over jezelf geleerd?

Ik weet het niet. Muziek is, naast mijn familie, mijn leven. Ik heb vier kinderen, twee zonen en twee dochters en ben al heel lang gehuwd. Mijn zoon speelt ook in een band. Jack speelt mee op het album. Jack is bijna zoals ik was. Hij gaat niet graag naar school, maar heeft muzikale talenten... Hij drumt al vanaf zijn tiende. Hij is vijf jaar geleden bij de band gekomen. Ja, hij is speelt vandaag ook mee in de show. Ik heb twee drummers.

Wat zijn je plannen voor de nabije toekomst?

Er staat al een nieuwe UK tour gepland. Ik kan zeggen dat ik goed “established” (gevestigd) ben in de UK. Maar er is altijd nog veel werk te doen...

Laatste vraag: Voor Blues Peer, voor vandaag, wat mogen we van je verwachten? Wat staat er op je set list?

De set list is klaar en wordt indien nodig wat aangepast. Wat we van het publiek en van vandaag mogen verwachten weet ik niet. We zijn hier immers nog altijd op een blues festival!... Ik hoop dat ze ons niet te poppy vinden. We gaan zeker mijn grote hits brengen. De band is er klaar voor. 

Mr. Paul Carrack, that were my questions. Thank you again for your time and thank you all these years for your fantastic music !

Eric Schuurmans

meer foto's

 Rootstime Unplugged